نگارگری ایرانی را به اشتباه مینیاتور خوانده می‌شود. از لحاظ لغوی، مینیاتور واژه‌ای فرانسوی است که به هنرهای صناعی ظریف و کوچک اندازه در قرون وسطی اطلاق می‌شد. بعد از آشنایی غرب با هنر نگارگری شرقی به دلیل شباهت از نظر اندازه، غربیان واژه مینیاتور را برای نگارگری‌های ایرانی نیز به کار بردند. نگار گری ایرانی در اصول فلسفی و زیبا شناختی با مینیاتور‌های خاور دور و اروپا تفاوت دارد و فقط از لحاظ اندازه و کوچکی با آنها یکی است.

در نوجوانی تذهیب و نگارگری آموختم. نظم و وقار نقوش سنتی ایران، معیار زیبایی شناسی آثار اکنون من شده است. در هنر معاصر، هنرمند روش مواجه با هنر سنتی را انتخاب میکند که الزاما نیز محدود به قالب های سنت گذشته نخواهد بود. در زیبایی شناسی شخصی؛ نقوش تذهیب، تناسبی بی نقص و کمال ظرافت را دارند اما آگاهانه خود را مجاز می دانم ترکیب هایی متفاوت و نو را با آنان بیازمایم.